Ειλικρινής, αληθινός αυθεντικός, ο Φώτης Σπύρος ταξιδεύει τον κόσμο του Οδυσσεβάχ το φετινό καλοκαίρι ανά την Ελλάδα και μιλά με θέρμη για το μαγικό κόσμο των παιδιών που με τεράστια αγάπη ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια
Πώς και πότε ξεκίνησε το ταξίδι του «Οδυσσεβάχ»;
Το 1995 παρακολούθησα για πρώτη φορά την παράσταση Οδυσσεβάχ της Ξένιας Καλογεροούλου στο θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Μαγεύθηκα ολοκληρωτικά και υποσχέθηκα στον εαυτό μου κάποια στιγμή να ταξιδέψω και εγώ μ’ αυτό το μυθικό ηρωα στις ιστορίες του. Το φθινόπωρο του 2018 είκοσι τρία χρόνια αργότερα αναζητώντας με το συνεργάτη μου και συμπαραγωγό μου Νίκο Χριστίδη το θεατρικό έργο που θα ανεβάσουμε του πρότεινα τον Οδυσσεβάχ και με τεράστια χαρά απάντησε θετικά. Διαβάζοντας το πολλές φορές ανά τον χρόνο διέκρινα πώς η δόμη του, η ιδιοσυγκρασία του, ήταν όμοια με τα έργα του Αριστοφάνη. Μια αττική κωμωδία χωρίς πολιτικό υπόβαθρο και βωμολοχία κατάλληλη για παιδιά με πολύ χιούμορ, δράση, ανατροπές και συναίσθημα. Θεώρησα πώς είναι η καλύτερη θεατρική καλοκαιρινή επιλογή.
Να θεωρήσω πώς είναι η πρώτη σου παιδική παράσταση;
‘Όχι. Οι λογαριασμοί μου με το θέατρο και για παιδιά είναι επί πολλά χρόνια ανοιχτοί.
Γιατί το ονομάζεις «θέατρο και για παιδιά» το παιδικό θέατρο;
Γιατί πολλοί εκ των συναδέλφων μου με τον όρο παιδικό θέατρο εννοούν ένα ερασιτεχνικό θέαμα με ψευτιές και χαζοπαιχνίδια που καθόλου δεν εξάπτει την φαντασία των παιδιών αλλά την εξαπατά.
Θεωρείς δηλαδή ότι το θέατρο για παιδιά θυσιάζεται στο βωμό του γρήγορου και εύκολου χρήματος;
Ναι. Από πολλούς θεωρείται ένα καλοστημένο μαγαζάκι με κυρίαρχο θύμα τα ίδια τα παιδιά. Εκεί φέρουν ευθύνη όσο και αν ακούγεται μη αρεστό οι ίδιοι οι γονείς που επιλέγουν να «παρκάρουν» τα παιδιά τους σε ένα οποιοδήποτε θέαμα αρκεί να απεγκλωβιστούν για δύο ώρες από τις κατανοητά δύσκολες υποχρεώσεις τους. Ξέρεις έχω γνώση πώς ίσως δεν είναι αρκούντως επιθυμητά αυτά που λέω τυχόν σε κάποιους εκ των γονέων όμως θεωρώ επιβεβλημένο να τους επιστήσω την προσοχή πώς τα παιδιά αποτελούν σφουγγάρι όσων τους δίδονται και οφείλουν να είναι προσεχτικοί στα εκάστοτε θεάματα που ανά καιρούς παρουσιάζονται για να μη χαθεί απλώς το παχυλό μεροκάματο ορισμένων. Το θέατρο για παιδιά πρωτίστως απαιτεί όραμα και μια συγκεκριμένη ηθική. Οφείλει να προάγει ιδέες και αξίες που θα ανυψώσουν το συναίσθημα όσων το παρακολουθήσουν και όχι μια καρικατούρα που οδηγεί στο εύκολο γέλιο. Είναι βαθιά ευθύνη όλων όσοι ασχολούμαστε μ’ αυτό το είδος του θεάτρου να έχουμε την υποχρέωση να ταξιδέψουμε ολοκληρωτικά τους μικρούς και μεγάλους θεατές στο μαγικό κόσμο του θεάτρου προτάσσοντας την αγάπη, την καλοσύνη, τη συντροφικότητα, τη δικαιοσύνη, τη δύναμη του «εμείς» .
Τι θέλει να αφήσει ως παρακαταθήκη στα παιδιά ο «Οδυσσεβάχ»;
Ουσιαστικά θέλει να τους μάθει την αξία του ταξιδιού της ζωής. Δίνει τεράστιο χώρο στην προσπάθεια, στην ευρηματικότητα, στην συνέπεια, στην αλληλεγγύη αλλά και στην αγάπη που αποτελεί το Θεό όλων των όμορφων αγαθών της ζωής. Ξέρεις πολλές φορές το ταξίδι είναι σημαντικότερο από τον προορισμό γιατί όσα μαθαίνουμε στη διαδρομή μιας προσπάθειας μας χαρίζουν την ωριμότητα, τη σύνεση, τα διδάγματα που μας ακολουθούν έπειτα από το πέρας αυτού του δρόμου.
Με ποιους συνταξιδεύεις τον Οδυσσεβάχ;
Με τον συνοδοιπόρο μου επί χρόνια Νίκο Χρηστίδη, αλλά και μία πλειάδα εξαίρετων ηθοποιών τους Ορφέα Παπαδόπουλο, Ήρα Δαμίγου, Φλάβιους Νιάγκου και Ευθύμη Τζόρα.